Hans was oud-klasgenoot van Henk op het gymnasium
“Ik heb het hele weekend zitten twijfelen of ik naar de uitvaart zou gaan en uiteindelijk besloten om thuis de livestream te gebruiken.
Laat ik beginnen met de constatering dat ik Henk in al die jaren van mijn 20e tot mijn 80e nooit ben vergeten. Waarom zijn we zo uiteengedreven? Niet door Henk, maar door mijn leven buiten Rotterdam en buiten Nederland.
In de 10 jaar dat wij samen waren, waren we bijna onafscheidelijk. Samen op school, samen op de harmonie; tennissen, volleybal, feesten, onze eerste verliefdheden enz. Henk was veel beter in muziek, schrijven en vooral zijn tekeningen vond ik prachtig. We hebben vreselijk veel plezier gehad samen, twee kwajongens, die allerlei dingen deden op de rand van wat wel en niet mocht. Ook ik ben gered door rector Deering, na één van de vele schoolregel-overtredingen. De meest ongelofelijke van ons beiden zal hopelijk aanspreken. We vonden de REBELI groep uit (Revolutionaire Beweging Libanon) met als doel het torpederen van de schoolorganisatie. In de schoolpauzes verplaatsten we de door andere leerlingen achtergelaten schooltassen naar andere verdiepingen en de chaos was compleet. Ook het stilzitten op de trap, zodat niets meer bewoog, was een regelmatig lachertje. Allemaal gelukkig kwajongenswerk, want dat waren we!
Ik heb altijd gedacht dat Henk iets kunstzinnigs zou gaan doen, want zijn talenten daarin waren onmiskenbaar. Maar zo zie je maar hoe het kan gaan in het leven.
Blijft voor mij de herinnering aan het gezin in de Charlotte de Bourbonlaan, het zondagmorgen fietsen naar Rotterdam Zuid naar de harmonie Excelsior (na een zware zaterdagnacht) en een onafscheidelijkheid die niet waar bleek te zijn.”
Om het kwajongenskarakter te onderstrepen vertelde Hans door de telefoon nog twee hilarische gebeurtenissen.
“We waren 15 of 16 jaar en wandelden op straat. Daar stond een motor met draaiende motor. We hebben die motor gejat en zijn keihard weggereden. De eigenaar alarmeerde de politie en we werden gepakt. We kregen ontzettend op ons donder. We hebben de hele dag in de cel gezeten, zonder eten”.
“We waren bij klasgenoot Bernard Jansen thuis. Het idee kwam op om op het dak muziek te gaan maken. Henk op klarinet, Hans op trompet en Nico van Helten, de latere commissaris van politie, op trombone. Het was 12 uur `s nachts. We togen naar het dak en gingen spelen. Door het vierkante flatgebouw was er een mooie akoestiek. Een boze buurman komt ons achterna. Hans viel bijna van het dak, maar redde zich door op de trombone van Nico te vallen. Die was dus aan gort.
Uiteindelijk applaudisseerde de helft van de bewoners. De andere helft schreeuwde ons toe dat we moesten opsodemieteren”.
Henk en Hans hebben elkaar nog enkele malen ontmoet: bij een boottocht over de Vecht met oud-Libanon`50 makkers; bij de reünie van Libanon `50 in 1989 . tijdens het lustrum ter gelegenheid van het 80-jarig bestaan van de school en laatstelijk bij de viering van het 100- jarig bestaan op het ss Rotterdam. Daar hebben ze elkaar omhelsd. De kwajongens van toen.
