Lustrum 1979.
Laten we dit overzicht van de carrière van Henk op het Libanon eens beginnen in 1979, het jaar dat het Libanon 70 jaar bestond. Dat moest gevierd worden: de school was uit het dal van de jaren ’65-‘75 omhoog geklommen. Het schoolklimaat was prima, het Libanon stond weer op de kaart als een van de beste scholen van Rotterdam, de instroom vanuit het basisonderwijs getuigde van het vertrouwen van ouders en nieuwe brugklassers, de school bruiste van activiteiten op allerlei gebied: onderwijs, sport, LSB met alle cursussen, de resultaten waren goed. Die omslag was het werk van Jan van Lier, rector sinds 1975 en Henk van Waveren. Zij kregen vele docenten en medewerkers mee om weer iets moois te maken van ‘hun school’. Henk, voorzitter van de Lustrumcommissie 1979, was de trekker en organisator van dit Lustrumfeest dat gerust gezien mag worden als bekroning van een periode.
Op de foto zien we hoe het feest geopend wordt: met een hoogwerker die zich tussen een grote menigte van leerlingen, medewerkers en ouders moest manoeuvreren werd Henk met brugklasleerling Tessa Maas én de sleutel van het gebouw afgezet op het balkon van het gebouw aan de Ramlehweg. Toenmalig burgemeester André van der Louw en rector Jan van Lier wachtten hen op. Zo werd het gebouw formeel overgedragen aan de Lustrumcommissie en kon het feest beginnen.
De school bruiste als nooit tevoren en was omgetoverd tot een enorm horeca- en cultuurcomplex waarin de bezoekers konden dineren in een van de restaurants: Frans, onder leiding van Marianne van der Linde, Hans Zeeberg en de sectie Frans, een drankje drinken in het café in lokaal 1, gerund door o.a. Henk Lotgering, Cees Verhoeff en Jan Helsloot, in de bodega van Henk van der Reijdt, docent Spaans; er kon een high tea gebruikt worden in de Engelse pub onder leiding van Hans van Buuren en leden van de sectie Engels. Een gokje kon gewaagd worden in het casino onder leiding van Karel Groenenboom en Wim Wegman; er waren winkeltjes, onder leiding van Marianne Peters. Elke dag waren er optredens van het leerlingencabaret onder leiding van André Boekhorst, de musical van Peter Goldman met onderbouwleerlingen was een daverend succes en uiteraard bracht de docentenband van Peter Vlietstra vele voeten van de vloer tijdens het eindfeest.

Een rode draad
Het succes was te danken aan Henk, aan zijn vermogen om mensen te inspireren en mee te krijgen in datgene waarvan hij dacht dat het goed was voor de leerlingen, de collega’s, de school.
Hieronder zal dat vermogen om mensen te stimuleren en te betrekken bij activiteiten of bij hun eigen leerproces als een rode draad door het verhaal lopen. Het verbinden van mensen met als doel dat zij het beste halen uit zichzelf en voor anderen.
Het zal geen puur chronologisch overzicht zijn, maar wordt verteld vanuit de perspectieven van de rollen en functies van Henk die in deze special nog geen nadruk hebben gekregen of op een andere plek worden beschreven: die van studieleider, mentor, conrector, lid van de schoolleiding en ambassadeur van de school.
Zonder wrijving geen glans: er wordt ook stilgestaan bij de lastige momenten die in zijn carrière voorkwamen of die hij zelf veroorzaakte.; hij was immers geen stille, grijze meeloper, had overal een mening over en die week soms scherp af van die van anderen.
Studieleider tweede klassen groep II. 1978 – 1983
De verbeteringen die Jan in de bovenbouw doorvoerde moesten ook in de onderbouw vorm krijgen. Met name in de tweede klassen mavo-havo was én de sfeer slecht én de resultaten ver beneden de maat. Reden om Henk aan te stellen om samen met Ernst Kemna (derde klassen Havo/ Vwo) en Dick van Hennik (brugklassen) de orde aan te pakken en de onderwijskwaliteit te verbeteren. Henk had niet veel tijd nodig voor zijn analyse van de oorzaak van de problemen: een ingewikkeld en niet werkend cijfersysteem, een slechte sfeer, te weinig duidelijke regels en met name de naleving daarvan. De tweede klassen van Henk werden als eerste object van verbetering aangepakt.
Henk verzamelde een aantal sterke mentoren om zich heen, verdeelde de docenten op een evenwichtige wijze over het rooster, zorgde voor duidelijkheid én voor veel sfeer. De mentoren kregen uren om hun klas goed te begeleiden, gesprekken te voeren, mentorlessen te geven. Het mentoraat was een noviteit in onderwijsland: tot dan toe waren er klassenleraren, die de rapporten uitdeelden. Gert Hendriks volgde een cursus leerlingbegeleiding en was daardoor in staat om de nieuwe mentoren te ondersteunen in hun werk met de kinderen en de klassen.

De determinatie vanuit de tweede klas naar 3Mavo of 3Havo was een van de kernpunten. Henk werd zelf mentor van 2E, een mavo-havo klas waar Henk de kinderen stimuleerde om echt te gaan voor het niveau dat bij hen hoorde. Van deze groep zou meer dan de helft een Havodiploma halen en gingen de anderen vol zelfvertrouwen naar 3Mavo op de Taborstraat. Uren besteedde hij aan gesprekken met docenten, met kinderen en ouders. Hij nam een aantal maanden zelfs de lessen wiskunde over, toen de docente uitviel en er niet zo snel een invaller kon worden gevonden.
Naast alle onderwijskundige en organisatorische inspanningen kreeg de sfeer in de klassen en in de Meck alle aandacht: de LSB-activiteiten, de Sinterklaasvieringen, de jaarlijkse musical van Peter Goldman, de sportdagen: alles droeg bij aan een optimaal schoolklimaat waarin leerlingen zich gekend en gewaardeerd (en zo nodig gecorrigeerd) wisten.
Conrector Havo drie. 1983 – 1988
In de zomer van het jaar 1983 maakte Jan van Lier bekend dat hij de school ging verlaten. Hij had een baan geaccepteerd als inspecteur bij de gemeente Den Haag. Hij vond dat de school sterk genoeg was geworden en dat een opvolger weer nieuwe impulsen kon geven. Henk was voor de zomervakantie benoemd tot conrector 3, 4 en 5 Havo na een ‘openbare sollicitatieronde’, die hij glansrijk won. Jan en Henk: intense samenwerking en vriendschap: zij zouden nooit samen in de schoolleiding zitten; voor beide jammer!
Met de komst van Heleen van der Velden – van Bakel als rector begon een nieuwe periode: Snelderwaard deed de bovenbouw, Piet van der Heide ging met Theo van der Lugt en een eigen Taborteam de Mavo leiden; Henk de Havo-afdeling. Els Oosterlaan werd decaan naast André Boekhorst, Liesbeth van den Hoogenband werd decaan (en nog veel meer) op de Mavo-afdeling.
In Havo-3, de afdeling die Henk overnam van Leo Scholtes, was weer herstelwerk nodig: de leerlingen moesten in de ‘goede leerstand’ gezet worden, de aansluiting tussen onderbouw en bovenbouw moest veel beter en de sfeer kon wel een impuls krijgen.
Net als in de onderbouw smeedde Henk met docenten en mentoren (Corné van Frankfoort, Lilo Renardel de Lavalette, Mia Bruynen, Roel Krikke, Ben Jörgens) een hecht team dat eisen stelde aan de kinderen maar ook de nodige ondersteuning en begeleiding bood.

Twee ‘prestaties’ van Henk in die periode verdienen een bijzondere vermelding.
Huiswerkondersteuning tussen maart en juli
Nadat de resultaten van het paasrapport bekend waren kregen de leerlingen en hun ouders die dat nodig hadden een ‘uitnodiging’ (of beter: de verplichting) om mee te gaan doen aan de huiswerkklas.
Hiervoor werden ter ondersteuning en het geven van bijlessen bovenbouwleerlingen ingezet die daar een zakcentje mee verdienden. Het was geen eenvoudig project: pubers roepen immers al snel dat het “allemaal wel goed komt” en dat zij ook zelf voor hogere cijfers konden zorgen. Henk en de begeleiders waren echter streng en vasthoudend. Het project leidde, naast de extra inspanningen van sommige docenten (!), tot een vermindering van het aantal zittenblijvers en drop-outs. Het kostte de ouders heel weinig. (Kom daar nu eens om met al die commerciële bureaus!)
Werkweken Ounsdale
Door met een paar schoolteams deel te nemen aan een internationaal volleybaltoernooi in Wombourne (in de Midlands, vlakbij Wolverhampton) werden er contacten gelegd met de plaatselijke High School. Corné van Frankfoort was een belangrijke sleutelfiguur in de organisatie en de voorbereiding van het programma.

De communicatie verliep aanvankelijk moeizaam, tot de heer Hoppington, directeur van de Ounsdale High School, zich ermee ging bemoeien. Via hem werd de plaatselijke Rotary in het project betrokken. Zo kreeg Corné het voor elkaar om met toestemming van de County Council te mogen kamperen bij de school en op de kampen van de scouts: Kinver en Himley Park.
Vier jaar lang trok een bonte stoet Rotterdamse derdeklassers met de boot van Vlissingen naar Sheerness, met de bus naar de Midlands waar de tenten al door een kwartiermakersgroep waren neergezet. Mopperend liepen de pubers de historische Railway Walk (“Hoe ver is het nog, ik ben moe”), het eten in de kantine van de school was anders dan thuis, maar zij genoten van het sporten, van de avondlessen van Hoppington en van elkaar! Geweldig vonden zij het, die reis naar Engeland.
En het was niet alleen vanwege de gemiddelde leeftijd van de mentoren en docenten dat er altijd vier tot vijf leerling-begeleiders meegingen. Henk had nooit veel werk om deze oudere leerlingen te motiveren om mee te gaan. Er stond voor hen veel tegenover: de ervaring van het verantwoordelijkheid krijgen en probleempjes op te lossen. Voor hen ook een onvergetelijke ervaring! Marco Remmelink, Rita van Driel zijn enkele namen uit deze groep.
Een dag uit het leven van de conrector 4 & 5 Havo
Het is half november, zo’n sombere dag. Henk verafschuwt die kille grijze kou, verlangt regelmatig terug naar de warme dagen in Indonesië. Het is half acht. Een kop koffie, sigaret. Pakje brood mee en in de file via de Algerabrug naar Kralingen. Tas op zijn bureau in zijn kantoortje naast de voordeur, loopt hij direct door naar de administratie. Zieke docenten? Bord met het rooster van vandaag direct aanpassen in zijn mooie handschrift. Misschien kan er nog een telefoonketting gestart worden. (Ging overigens meestal fout.)
De eerste docenten druppelen binnen. Een collega vraagt of het zevende uur morgen verplaatst kan worden in verband met een tandartsafspraak. Henk noteert in zijn blok. Naar de docentenkamer (die heette in die jaren nog zo) voor een sigaretje (dat mag dan nog), kop koffie en begin-van-de-daggesprekjes met docenten. Als de eerste bel gaat staat iedereen op en gaat naar zijn of haar lokaal.
Henk stelt zich beneden op bij de trap, Karel Groenenboom neemt meestal de eerste verdieping voor zijn rekening en Pieter Claessens veegt onderweg naar lokaal 208 de tweede verdieping leeg. Henk staat er, ziet wie er binnen komt, roept kinderen op om zich bij hem te melden om 10.10 uur: “Je was er gistermiddag het vijfde uur niet, ik zie je straks”. Geen leerling die het waagde om dan niet te verschijnen.
Als de bel gaat probeert een aantal leerlingen nog snel naar de les te sluipen: kansloos. Henk heeft het altijd door en conciërge Schilte zit klaar met de te-laatbriefjes. Een gekletter van geluid aan het eind van de gang bij lokaal 1 trekt zijn aandacht. Hij loopt er naar toe, doet het lokaal open en zegt dat de docent iets verlaat is. “En waag het niet op de gang te gaan lopen rommelen: er wordt in de andere lokalen namelijk lesgegeven!”
Terug in zijn kantoortje begint hij aan het verbeteren van het dagrooster en bekijkt de roosters van de komende dagen: er komt een toetsweek aan, beroepenavond, decembermaand. Henk Lotgering, secretaris van de examencommissie, komt binnen met de resultaten van de eerste periode Schoolonderzoek van 5Havo. Het valt – als ieder jaar – weer tegen. Het lijkt wel of die kinderen eerst wakker moeten worden, ze lijken nog nauwelijks te beseffen dat zij in de examenklas zitten.
“we moeten met die en die secties gaan praten. En we maken een gesprekkenschema om de resultaten door te spreken met leerlingen én hun ouders erbij.”
Na de kleine pauze, met koffie en een sigaret: overleg met Heleen over de vervanging van een docent die langere tijd uit de roulatie is. Daar moet een oplossing voor komen. Henk belooft in zijn netwerk te gaan kijken, Heleen stuurt de vacature via haar Mac de wereld in.
Gedoe in 4HC, in de wandelgangen wel ‘de hel van Waveren’ genoemd. Ondanks het feit dat Henk er zijn beste mentor (Erik of Henk) en zijn beste docenten op gezet heeft blijft het altijd onrustig . Een paar jongens zijn er uit gestuurd en krijgen een ‘laatste waarschuwing’. Zij moeten aan de straftafeltjes om de hoek van zijn kamer plaatsnemen. Vanmiddag nablijven!
Aan het eind van de grote pauze, om 12.45 uur: “Dames en heren, we mogen weer”, roept hij iedereen op om op tijd bij het lokaal te zijn. Hij ruimt achtergebleven koffiebekertjes op en gaat weer op zijn vaste plek onderaan de trap staan. Het ritueel dat zich elke dag weer zo’n drie keer herhaalt.
Voor het 6e uur moet de babyfoon in lokaal 113 nog worden klaargezet: een paar leerlingen mogen echt de geschiedenisles niet meer in. Maar zij moeten wel de examenstof kennen. Dus regelt Henk een babyfoonachtige installatie waardoor zij, meters uit elkaar gezet, de les toch kunnen volgen.
In de middag overleg met Piet van der Heide en Theo van der Lugt: de resultaten van de instromers uit 4Mavo in 4Havo moeten worden doorgenomen. Het zijn er dit jaar bijna veertig! Henk is voorvechter van het zogenaamde ‘omwegroutemodel’, waarbij wat meer kwetsbare of onzekere leerlingen eerst een Mavo-diploma halen en dan met een jaar extra bagage hun schoolcarrière vervolgen op de Havo. Of heel bewust naar het MBO gaan. Dit jaar gaat het gelukkig goed, al moeten de kinderen wel wennen aan de bovenbouw: het is allemaal zo serieus en ook best moeilijk. (Helaas is dat ‘stapelen’ de laatste jaren zwaar ontmoedigd door de eenzijdige nadruk op ‘efficiëntie’ van onderwijsloopbanen…) Tussendoor is het een komen en gaan van leerlingen en collega’s die iets willen vragen of vertellen. Alleen als de deur dicht is mogen zij niet storen. Dat staat nergens maar iedereen ‘weet’ dat.
Om half drie melden zich de eerste nablijvers. Soms mogen zij huiswerk maken, soms worden zij er met een bezem op uit gestuurd om de binnenplaats school te vegen. Soms volstaat een gesprekje of een waarschuwing. Henk schrijft niks op, onthoudt de belangrijkste zaken wel.
Twee gesprekken met ouders. Een van hen, een ‘Kralingse’ moeder, vindt dat haar zoon na het behalen van twee zevens beter op zijn plaats is in het Vwo. Henk voegt haar toe, dat er vast scholen zijn waar dat kan, alleen niet op het Libanon. Hij zegt het iets anders, maar dat laten we maar aan de geschiedenis.
Het rooster voor de volgende dag op het grote bord in de hal. Nog even bij Henk en Karel binnenlopen: Henk maakt zich zorgen over een docent, die de laatste tijd vaak ziek is en er veel kinderen uitstuurt. Wat gaan we doen? Na het achtste uur: met een vaste groep nog een drankje in het Hof en dan weer in de file naar huis.
Werkweken Grand Bru in de Ardennen
Meer dan vijftienhonderd leerlingen die op het Libanon de Havo-bovenbouw deden zullen zich de werkweken in de Ardennen herinneren. Het verblijf was op camping Grand Bru – weliswaar wat krakkemikkig, maar zo gezellig!
In de periode 1983 – 1998 ging 4Havo in twee groepen (zondag tot woensdag en woensdag tot zaterdag, dat drukte de kosten!) ‘teambuilding’ doen: het programma was uitdagend en vol:
De eerste dag moest de Roche à Frêne worden bedwongen, de tweede en derde dag was er een wisselprogramma met mountainbiken, kayakken op de Ourthe, wandeltocht naar de Ferme de Palogne, boogschieten met Robert Erica, rotsklimmen en niet te vergeten het sollicitatie-project. Hiervoor werd een aantal vaste campinggasten verleid om met de leerlingen een gesprek te voeren, uiteraard nadat zij eerst een sollicitatiebrief hadden geschreven. Het lukte Henk altijd weer om zo’n gedachte om te zetten in een succesvolle activiteit.
De avonden werden gevuld met het spel Triviant, waarvoor de vragen waren gemaakt door de vakdocenten van 4Havo. Het was dus handig om je eigen vriendengroep los te laten en een nieuwe groep te vormen met specialisten in taal, geschiedenis, aardrijkskunde, biologie enz. Legendarische en hilarische wedstrijden: het ging er vaak fel aan toe. Onnavolgbaar geleid door Henny Versteeg en later door Ed Miedema. De prijs was een lunch in Antwerpen, op de terugweg naar Rotterdam. (Werd vrijwel altijd een bezoek aan de plaatselijke MacDonalds.) De eerste avond werd afgesloten met een heftige ‘reflectortocht’, waarbij Henk de leerlingen altijd waarschuwde voor de ‘wilde zwijnen’, die in het bos rondliepen. Het klonk geloofwaardig… De laatste avond was het bal masqué: leerlingen en leraren in de meest bizarre uitdossingen vierden het eind van het kamp, het eind van 4Havo en het begin van het examenjaar.

Het succes van de werkweek kwam volgens Henk trouwens volledig op het conto van het vaste begeleidingsteam: de mentoren, (o.a. Peter Vlietstra, Inge Weber, Pieter Claessens, Frans-Willem Korsten, Erik Zevenbergen, Els Oosterlaan, Marius Strijdhorst, Henny Versteeg, Cees Volkering en nog veel meer collega’s. Zij slaagden er in die bijzondere sfeer met elkaar op te bouwen, waardoor de werkweek Grand Bru altijd een groot succes was.
Trillingen, bevingen, botsingen
Het verhaal over Henk op het Libanon zou onvolledig zijn zonder in te gaan op de eigenschap van Henk om zich hard op te stellen in situaties die daar volgens hem om vroegen. Hij kon veel, mensen verleiden om het beste uit zichzelf te halen, mensen te inspireren en te motiveren, hij kon situaties en problemen haarscherp analyseren, kwam met soms onconventionele oplossingen. Maar hij was ook een dwarsdenker, die ver kon gaan om zijn ideeën erdoor te krijgen.
Henk hielp beginnende docenten, die hij behoedde voor al te veel beginnersfouten door hen onvoorwaardelijk te steunen. Maar hij haatte luie docenten, die in de woorden van Heleen van der Velden “eerder bij hun auto stonden dan dat de leerlingen hun tas hadden ingepakt”. Of docenten, die geen enkele moeite deden om kinderen die onvoldoendes haalden te helpen.
Henk kende weinig aarzelingen of twijfels als ouders ten onrechte kwamen klagen of zeuren. Die gesprekken duurden nooit lang en eindigden vaak met een fijnzinnige verwijzing naar een van de andere scholen in Rotterdam, zoals hierboven al beschreven.

Soms ging het echter verder dan wat wij met trillingen en bevingen die er nu eenmaal bij horen kunnen afdoen. Als jonge docent Lichamelijke Opvoeding was hij een van de ‘angry young men’ die weerstand boden aan het gebrek aan leidinggeven door rector Verschoor in de periode 1969 – 1975. Henk, met medestanders als o.a. Jan van Lier en Gert Hendriks, traden op in de Aula met een bijtend cabaret waarin zij de misstanden op school aankaartten. Er werd een zwartboek opgesteld en uiteindelijk greep de wethouder in en werd Verschoor vervangen door Jan van Lier als waarnemend rector.
Met de opvolger van Jan, Heleen van der Velden, had Henk een haat-liefdeverhouding. Zij waren het hartgrondig eens over datgene wat belangrijk is op school voor kinderen en collega’s, zij deelden hun liefde voor de school tot in hun vezels, maar over de uitvoering en in de praktijk verschilden zij honderd procent van mening. Heleen was zeer gefascineerd door de ‘vorm’: de computers, de voorlichting, de gesprekken met nieuwe leerlingen en ouders. Henk was erg overtuigd van zijn gelijk waar het ging om inhoud- en structuurkwesties. Het liep vaak hoog op tijdens de stafvergaderingen. Het leidde zelfs tot verdeeldheid in de school.
Eind 1989 waren de spanningen zo heftig dat Henk een aantal maanden thuis zat. Door bemiddeling van Cor Stigter, voorzitter van de Vereniging Oud- Leerlingen Libanon) werd er een aarzelend akkoord bereikt en ging Henk weer aan het werk. Mooi was dat Henk er zich voor ingezet heeft dat Heleen na haar door haarzelf ongewenste vertrek alsnog een afscheid kreeg.
Ook in gesprekken met leerlingen kon het nogal eens knetteren. Daar kon Henk goed mee uit de voeten. Hij speelde regelmatig dat hij woedend was, maar ging vervolgens altijd op zoek naar oplossingen. De vele reacties van oud-leerlingen op facebook (verderop in deze special) getuigen daarvan. Vaak was de verstandhouding na zo’n uitbarsting nog veel beter. En herinneren leerlingen zich deze confrontaties met warme gevoelens.
Ambassadeur van de school
Na het vertrek van Karel Groenenboom als conrector van het Vwo werd Henk nog ruim een jaar conrector van het Vwo. Dat was een mooie tijd voor hem en voor de leerlingen. Deze periode werd afgesloten met weer een vondst van Henk: de diplomeringen werden door steeds meer mensen, familie en vrienden van de kandidaten bezocht. Toen iemand voorstelde om videoschermen op te stellen in lokalen trok Henk Kralingen in, op zoek naar een geschikte locatie. Die vond hij: de fraaie Hoflaankerk op de hoek van de Hoflaan en de Oudedijk. De koster wilde een goed woordje doen bij het kerkbestuur en dus kon Pieter Claessens een maand later voor het eerst zijn inmiddels vermaarde oproep doen: “Dames en Heren, de kandidaten!” Trots schrijden dan de geslaagde leerlingen door het gangpad, toegeklapt door de vele trotse ouders en bekenden. Henk stond trots op het podium en leidde zijn laatste diplomering op indrukwekkende wijze.


Na zijn eigen pensionering van de school in 1998 bleef Henk zich inzetten als ambassadeur van de school. Hij was een van de oprichters van de Vereniging Oud Leerlingen Libanon. Een paar maanden later verscheen de eerste Voltreffer, het verenigingsblad, waarin vele interviews staan met oud-leerlingen van de school.
Voor het Lustrum ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van de school in 2009 sprak hij zijn grote netwerk aan en was daardoor een aanjager van het Comite van Aanbeveling.
Ook het idee van de locatie: het SS Rotterdam, werd door Henk voorgesteld. Het feest – door de VOL verder vormgegeven, werd een doorslaggevend succes. In de bijdragen van Joke Hirdes-Valk en Peter Aubert leest U meer over de VOL.
Het laatste woord van deze bijdrage is aan Pieter Claessens: na Henk nam Els het conrectoraat over en toen zij naar de onderbouw ging kwam Pieter Claessens als teamleider Havo in het vaste kantoortje te zitten.
Hij vertelde mij eens dat hij veel geleerd had van Henk, vooral hoe je als leider van een afdeling moest omgaan met de veranderde populatie op de school. Er kwamen sinds de jaren zeventig immers steeds meer kinderen met andere namen en kleuren op school: de Surinamers, de Antillianen, de Molukkers, de Marokkanen, de Turken, de Afghanen, de Pakistani en nog veel meer. In Rotterdam wonen momenteel 178 verschillende culturen. In de loop van de jaren negentig werd deze groep steeds groter. Henk herinnerde zich de ervaring, die Jan van Lier opdeed bij een bezoek aan de Verenigde Staten: let op de balans tussen de verschillende groepen, zowel in aantal als in aanpak.
Hij vond dat het eigenlijk heel goed paste bij de school om hier een goed antwoord op te vinden: de school is immers al een eeuw lang bedreven in het geven van een mooie basis aan leerlingen van zeer verschillende achtergrond. Tot de jaren tachtig was er een balans tussen ‘Crooswijk en Kralingen’. Juist de diversiteit is een verrijking gebleken voor de school én voor vele leerlingen, die op natuurlijke wijze hebben geleerd dat het er niet toe doet waar je vandaan komt, maar veel meer om wat je doet en laat zien. Gewoon door bij elkaar in de klas te zitten. Door met elkaar te voetballen en op werkweek te gaan. Met elkaar een culturele avond te houden en een feest te vieren.
Henk begreep heel goed hoe lastig het voor sommige kinderen met een migratieachtergrond was en is om mee te komen en ook te genieten van het hoge niveau in de bovenbouw. Er wordt immers veel van hen gevraagd, zowel wat betreft vaardigheden op taalgebied als op mentaal en emotioneel terrein. Het ging (en gaat) soms fout. Henk was in die situaties een meester in het bewaken van de norm en de code op school en tegelijkertijd het helpen van de kinderen om zichzelf daarin te ontdekken. Lees de reacties van leerlingen op facebook, verderop in deze special, er nog eens op na. Wellicht heeft zijn eigen achtergrond in Nederlands-Indië hierbij geholpen.
En daarmee zijn we terug bij die jongen die in 1953 voor het eerst het gebouw van het Libanon Lyceum betrad. Hij heeft er heel wat stappen gezet, veel mensen geïnspireerd en veel goeds tot stand gebracht.
Dankjewel, Henk,
namens honderden oud-leerlingen en oud-collega’s.